ما یافتیم آن چه را که دیگران نیافتند

ما یافتیم آن چه را که دیگران نیافتند.ما یافتیم آن چه را که دیگران نیافتند.

ما همه ی افق های معنوی انسانیت را در شهدا تجربه کردیم.

ما ایثار را دیدیم که چگونه تمثل میابد. عشق را هم، امید را هم، ذوق را هم، شجاعت را هم، کرامت را هم،عزت را هم، شوق را هم، و همه ی آنچه را که دیگران جز در مقام لفظ نشنیدند ما به چشم دیدیم.

ما دیدیم که چگونه کرامات انسانی در عرصه ی مبارزه به فعلیت می رسد.

ما معنای جهاد اصغر و اکبر را درک کردیم.

آنچه را که عرفای سوخته حتی بر سر دار نیافتند، ما در شبهای عملیات آزمودیم.

ما فرشتگان را دیدیم که چه سان اوج و نزول دارند.

ما عرش را دیدیم.

ما زمزمه ی جویبارهای بهشت را شنیدیم. ما در رکاب امام حسین جنگیدیم.

ما بی وفایی کوفیان را جبران کردیم.

و پادگان دو کوهه بر این همه شهادت خواهد داد...

زندگی زیباست،سلامت تن زیباست،اما پرنده ی عشق، تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند، و مگر نه آنکه گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلای عشق آسان تر بریده شوند؟ و مگر نه آن که از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده اند که حسین را از سر خویش بیش تر دوست داشته باشد؟ و مگر نه آنکه خانه ی تن راه فرسودگی می پیماید تا خانه ی روح آباد شود؟ و مگر این عاشق بی قرار را بر این سفینه ی سرگردانی آسمانی، که کره ی زمین باشد، برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده اند؟ و مگر از درون این خاک اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم های فربه و تن پرور برمی آید؟ پس اگر مقصد را نه این جا، در زیر سقف های دلتنگ و در پس این پنجره های کوچک که به کوچه هایی بن بست باز می شوند نمی توان جست،بهتر آن که پرنده ی روح در قفس نبندد. پس اگر مقصد پرواز است، قفس ویران بهتر! پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند، از ویرانی لانه اش نمی هراسد.