آقا سلام!
بسم رب المهدی
آقا سلام!
کاش میدانستم...اَیْنَ استْقَرتْ بکَ النَّوی.....و
سالها از غیبتمان در محضرت گذشته است،
آقا! دعا کن این جمعه دیگر نگوییم به یُمن ظهورش صلوات
،بگوییم به یُمن حضورش صلوات
در حفاظت ز امیرم علی خامنه ای
میشوم میثم تمار به دارم بزنید
پرواز برای ما جدا شدن از زمین نیست
آنسان که ماندن
چسبیدن به آن ...
انسان فقط پرواز می کند
یعنی پرواز می شود.
اوج نمی گیرد
عروج می گیرد.
راستی شهدا برای چه رفتند؟؟؟
شهدا ماندند و ما رفتیم و ای کاش ما هم می ماندیم و گذر
زمان مارا از خاطره ها نمی برد و ای کاش دوستی با خوبان بر ما تاثیر می کرد و ماهم
می ماندیم و چه جایی با صفاتر از جایی که خوبان در آن هستند و کجا زیبا تر از جایی
که شهیدان از غافله ی ما جدا شدند و بهشت را مقدم بر این دنیای مادی قرار دادند و
کجا زیبا تر از کربلا که سیدوسالار شهیدان این جدایی از دنیا را به آنان یاد داد
نه به آنها بلکه به همه ما یاد داد ولی آنان عمل کردند و ما عکس عمل،ای شهدا شما
سلام ما را به اربابمان برسانید،ماکه لایق دیدن روی دلربای او نشدیم و فقط دلمان
را به خاکهای شلمچه خوش کردیم و گفتن این جمله که آنها در این خاک ارباب را دیدند
پس خدا کند ماهم در این خاک جلوه ای از او را ببینیم پس به یاد شهدا می خوانیم:
نسیمی جان فضا می آید/بوی کرببلا می آید.
ای سالارشهیدان،چه دسته گلهایی را گلچین کردی و معلوم
است که ما نباید انتظار شهادت داشته باشیم ما که خاک پای عباس بابایی ها،محمدجهان
آراها،مهدی باکری ها،ابراهیم همت ها،حسین فهمیده ها،بهنام محمدی ها،حسین املاکی
ها، میثم تراهی ها ،احمد کاظمی ها،حسین خرازی ها نمی شویم آنها عاشق بودن خودرا به
گونه ای ثابت کردند که مابگوییم:کاش معشوق از عاشق طلب جان می کرد/تاکه هر بی
سروپایی نشود یار کسی،پس ما را چه به شهادت و دیدن روی تو پس همان بهتر که ما
بمانیم خاک شلمچه و آرزوی دست نیافتنی شهادت.
با نگاهتان می شود
تمام چشمان جهان را
تا ابد
خیره نگه داشت
به احترام خون شهدا
خواهرم حجابت
برادرم نگاهت
و دیگر هیچ!
حرمت آلاله
پرسیدی:
بعد از شهدا چه کرده ایم ؟
جوابت دادم :
هیچ
از حرمت آلاله گفتیم و نوشتیم
در حالی که
پای مان روی لاله ها بود
مهدى مهدى احمد...
مهدى مهدى احمد...
تمام ارتباط ها قطع شده. دو ساعتى مى شود. آخرین بار بچه ها گفتند مد شده و آب دارد برمان مى گرداند.
از توى ى سیم صداى ابوشهاب مى آید «السلام علیک یا اباعبدالله...» فقط گریه توى صدایش نیست. دوباره مى گویم «مهدى مهدى احمد...»
تمام ارتباط ها قطع شده. آب توى بى سیم رفته. ولى گوشى را مى چسبانم به گوشم. منتظرم.
از قرارگاه با ابوشهاب تماس گرفته اند. شروع مى کنند زرگرى حرف زدن. کمى بعد شنود ما اطلاع مى دهد که عراقى ها فکر کرده اند یک کشتى خارجى راهش را گم کرده. فکر کرده اند که زبانشان ترکى یا ارمنى است. گفته اند خبر دیگرى هم نیست.
از زیر آب صدا مى آید، صداى حاج احمد. گوشى را مى قاپم و در هوا تکان مى دهم.
داد مى زنم «آقا مهدى... حاج احمد!»
بیانات در سالگرد ولادت پیامبر (ص) و امام صادق (ع)
|
||
در زمینه‌ی خطبه‌ی روز جمعه‌ی حضرت سید القائد، امام خامنه‌ای. حضرت سید صراحتا و به روشنی گفتند: ما، جمهوری اسلامی، از جنبش‌های مقاومت لبنان و فلسطین پشتیبانی می‌کنیم. و در برابر این پشتیبانی هم هیچ چیز نخواسته‌ایم و فقط داریم یک واجب شرعی را به جا می‌آوریم. می‌توانم بگویم...
فیلم:«کیفیت پایین | کیفیت بالا» | صوت | 1390/11/18
روایت اولین سردار کُرد سپاه از یک عکس
سرتیپ دوم بازنشسته کاک جمیل بابایی، از فرماندهان مناطق عملیاتی غرب
ما قبل از سال 60 و در کوران مسائل انقلاب، با شورای انقلاب به خصوص حضرت آقا که در آن زمان نماینده امام خمینی رحمه‌الله در شورای عالی دفاع و امام جمعه‌ی تهران بودند، ارتباط خوبی داشتیم. بارها نزد ایشان رفتیم و ایشان هم به رسم دید و بازدید ایرانی‌ها، در فروردین 60 به پاوه تشریف آوردند. البته ما از برنامه‌ی سفر ایشان اطلاعی نداشتیم و به یک‌باره گفتند که آقای خامنه‌ای آمده‌اند. ما هم به استقبال ایشان رفتیم و در مقابل مقر سپاه با یکدیگر روبرو شدیم.
آن روز شهید کاظمی که فرماندار و فرماندهی سپاه پاوه بود، به همراه شهید صدوقی -که روز قبلش به پاوه آمده بودند- به نودشه رفته بودند. بنابراین بنده به عنوان یکی از معاونین ایشان و عضو شورای فرماندهی سپاه پاوه از حضرت آقا استقبال کردم و گزارش و وضعیت منطقه را خدمت ایشان ارائه دادم. سپس به اتفاق به زیارت مزار شهدای بومی پاوه در «ملا مقصود» رفتیم که این عکس تاریخی در آنجا گرفته شده است. بعد هم سر مزار دیگر شهدا رفتیم. در ادامه هم ایشان در مسجد سابقی، واقع در میدان مولوی پاوه برای مردم سخنرانی کردند. برای ناهار ایشان مهمان ما بودند و پس از آن نیز ایشان را بدرقه کردیم و تشریف بردند.
نبرد رسانه‌ای آقای دبیرکل
حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسن نصرالله به عنوان یکی از شخصیت‌های ممتاز جهان اسلام و عرب و با درخشش و نفوذ و تأثیرگذاری گسترده‌اش، به پدیده‌ای ویژه در منطقه تبدیل شده است. بسیاری بر این باورند که این توفیق مرهون شخصیت خاص او به عنوان رهبر قوی‌ترین جنبش مقاومت علیه اسرائیل است؛ رهبری محبوب، مردمی، مقاوم، انقلابی و مورد احترام، رهبری که تجربه‌ی سیاسی قابل توجه و دیدگاه فراگیر و یکپارچه‌ای دارد و خواستار قیام و وحدت و آزادی است. البته به همه‌ی این مشخصات باید نقش برجسته‌ی او در جنگ سی‌وسه روزه را نیز افزود. دبیرکل حزب‌الله در این جنگ با تشخیص دقیق و بهنگام و با مدیریت صحیح بحران، بسیار فراتر از توقعات و پیش‌بینی‌های معمول نسبت به خود ظاهر شد.
در این یادداشت به حضور رسانه‌ای سیدحسن نصرالله در طول جنگ سی‌وسه روزه می‌پردازیم. او این نبرد رسانه‌ای را با اعلام به اسارت گرفتن دو سرباز رژیم صهیونیستی در 12 جولای 2006 آغاز کرد و تا اعلام پیروزی الهی-تاریخی و راهبردی مقاومت در 15 آگوست 2006 و اعلام آتش‌بس آن را ادامه داد. سخنرانی‌ها، مصاحبه‌ها و پیام‌های سید حسن نصرالله در این مقطع حساس، بیانگر مدیریت استثنایی مقاومت لبنان در برابر یکی از سخت‌ترین حملات و تجاوزهایی بود که غاصبان صهیونیست در تاریخ سراسر جنگ و خونریزی خود انجام داده بودند. این مواضع نماد حق‌گویی، قدرت، پیروزی و پایداری بود و بسیاری از معادلات و معیارهای سیاسی و نظامی منطقه را در هم ریخت.
