بیاییم با حال و هوایمان در آخرالزمان ساکن باشیم

بیاییم با حال و هوایمان در آخرالزمان ساکن باشیم

 سلام و صلوات بر محمد و آل محمد و سلام خدمت شما که محبت می کنید و با حضور گرمتان در سایت ما را در انجام تکلیف و ارائه مطالب قوی تر مصمم می نمایید.

خدمت شما عرض کنم که دوشنبه این هفته (16/5/1385) خدا محبتی کرد و شرایطی فراهم شد تا به همراه خانواده به یک سفر برویم. رفته بودیم شمال. هوا هم خیلی گرم بود. اگر بخواهم راستش را بگویم سفر ما با سفرهای معمولی یک مقدار فرق می کرد و آن هم این بود که مشکلات زیادی برای ما ایجاد شد. به عبارت دیگر این سفر برای استراحت و خوشگذرانی نبود بلکه فکر می کنم که یک صحنه تربیتی بود. چون موانع زیادی پیش رویمان قرار گرفت. از بد شدن حال مادر بزرگم گرفته تا خراب شدن ماشین و موبایل برادرم و ... . در هر حال چون برادرم باید چهارشنبه می رفت سر کار ما هم مجبور شدیم که سه شنبه به تهران برگردیم. البته آن مشکلات هم به شکلی به آمدن ما به تهران سرعت می داد. قصدم این نیست که وقت شما را تلف کنم بلکه این تنها ظاهر ماجرا بود. اینک توجه شما را به اصل مطلب جلب می کنم.

قبل از رفتن به سفر مسئله ای ذهن من را به خود مشغول کرد. در حین سفر و بعد از آن هم چند باری به آن فکر کردم تا اینکه در نهایت مجبور شدم تا این مطلب را بنویسم.

سفر کردن امری است که هر انسانی به آن نیاز دارد. به عبارت دیگر سفر یکی از نیازهای امروز زندگی ما می باشد. سفر از آن قشر خاصی نیست بلکه افراد به اشکال مختلف به سفر می روند. نیت افراد از سفر کردن هم بستگی به هدف آنها از زندگی دارد. عده ای سفر را به خاطر خوشگذرانی، برخی برای بدست آوردن انرژی و روحیه، عده ای با هدف اکتشاف و کسب علم و برخی هم برای تعلیم و تربیت و ....

خود من وقتی سفرمان قطعی شد خیلی خوشحال بودم چون چند ماهی بود که به شمال نرفته بودم و در ضمن آب و هوایی هم عوض می کردیم. اما از جنبه ای هم خیلی ناراحت بودم. می دانید ناراحت چه چیزی؟

درست است که با رفتن به سفر به چیزهایی می رسیدم اما چیزهایی را هم از دست می دادم که خیلی به آنها نیاز داشتم. یعنی هم خوشحال بودم و هم ناراحت. ناراحتی من از این بود که برای مدتی نمی توانستم به کارهای روزانه خود (تحقیقات، معارف، کارهای سایت و ...) برسم. به هر حال ما به سفر رفتیم و به واسطه این سفر خدا یک مطلب معارفی را برایم پر رنگ کرد و آنهم اینکه: ((می شود با جسم مادی در جایی بود، اما با حال و هوا و فکر در جای دیگر ساکن شد.))

این مطلب یعنی چه؟ برای توضیح این مطلب یک مثالی را خدمت شما عرض می کنم. من و شما الآن در کجا هستیم؟ در ایران. حال عده ای دیگر از انسانها در جایی زندگی می کنند به نام لبنان. درست است که ما در اینجا هستیم اما دائم به لبنان و فلسطین و مردم آن فکر می کنیم. پیوسته اخبار آن را پی گیری می کنیم تا ببینیم در آنجا چه اتفاقی در حال جریان است. ناراحت می شویم، می گرییم، می رویم در خیابان بر علیه آمریکا و اسرائیل شعار می دهیم و غیره. این یعنی اینکه درست است که ما در اینجاییم اما حال و هوایمان در جای دیگر است.

من در سفر گاهاً این طور بودم، یعنی سعی می کردم با حال و هوایم در جای دیگر باشم. حال می خواهم با شما دوستان کمی در رابطه با این ماجرا صحبت کنم.

الحمدلله خدا ما را بر دینی قرار داد که پیوسته ما به این مسئله دعوت می کند. شما در قرآن و کلام معصومین(ع) این ماجرا را می بینید که ما را دعوت می کنند به تفکر در زندگی گذشتگان و عبرت گرفتن از آن. یعنی درست است که شما در ایران و در سال 1385 مشغول زندگی کردن هستید اما به هزاران سال قبل برگردید، زندگی انبیاء و رسولان (ع) و اهل بیت(ع) و شخصیتهای بزرگ و مذهبی و ... را ببینید، نکات مثبت و منفی زندگیشان را جدا کنید، از آن عبرت بگیرید و عملاً آنها را در زندگی به کار بندید.

ما دعوت شده ایم به تعقل در زندگی روزمره، در آنچه در اطراف ما اتفاق می افتد. همچنین دعوت شده ایم به تدبر در آینده، در بهشتهایی که در آن نهرها جاری است و ... . حرفم اینست که انشاء الله ما پیوسته زندگی خود را مد نظر داشته باشیم و در آن تعقل کنیم و همچنین تفکر در گذشته را یک باید بدانیم. اما به نظرتان من و شما به چه امری در آینده فکر کنیم؟ به عبارت دیگر حال و هوایمان و فکرمان را در کدامیک از مراحل آینده مستقر کنیم؟

من خودم خیلی دوست دارم به آن چیزی فکر کنم که خوبان عالم به آن می اندیشند. همان چیزی که اولواالعزم به آن فکر می کردند و فکر می کنند. همان چیزی که اهل بیت(ع) به آن بسیار پرداختند. آیا می دانید این مسئله چیست؟ این مسئله را علما و روحانیون مذاهب مختلف هم به شکلی دارند مطرح می کنند و پیروان خود و سایر ادیان را نیز به آن دعوت می کنند.

آری این مسئله همانا قیمتی ترین مقوله ایست که تا زمان واقع شدنش ذهن تمام خوبان عالم را به خود مشغول کرده است. این مسئله همانا آخرالزمان و بخصوص برای ما شیعیان، ظهور امام زمان (عج) می باشد.

بر طبق آیات و احادیث بسیاری تمام انبیاء و رسولان و اولواالعزم من الرسل و اهل بیت(ع) پیوسته این مسئله را مد نظر داشته اند.

حال دوستان خوبم، پیشنهاد می کنم که همگی ما اینطور باشیم. یعنی پیوسته به آخرالزمان فکر کنیم. آخرالزمان مراحل مختلفی دارد: ظاهر شدن شیاطین، دجال، رجعت ها، ظهور عیسی(ع) و ... و مهمتر از همه ظهور امام زمان (عج).

بیاییم هر کدام یکی از مراحل را انتخاب کنیم و به آن فکر کنیم این که چه خواهد شد؟ و چه باید کرد؟ اصلاً چرا باید این امر در آخرالزمان واقع شود؟ اگر ما تا آنزمان که این صحنه می خواهد واقع شود زنده باشیم جایگاه ما در کجای آن صحنه خواهد بود؟ و ... .

خود من شب ظهور و صبح ظهور را خیلی دوست دارم. دوست ما می گفت از بین مقاطع ظهور شب ظهور خیلی برایم قیمتی است و در روز سعی می کنم در آن حال و هوا باشم و به آن فکر کنم.

وقتی می رفتم سفر با خود گفتم که برای مدتی از وطن خود جدا می شوم و به یک جای دیگر می روم و دوباره به وطن خود باز خواهم گشت. اما اکنون می گویم که:

خدایا دوست دارم دائم در آخرالزمان باشم. اصلاً در آنجا ساکن شوم. خدایا دوست دارم که هیچ چیز جز ظهور مولایم مهدی (عج) برایم جلب توجه نکند. خدایا دوست دارم که از منظر آخرالزمان به همه چیز بنگرم و همه چیز را هم به آن سمت سوق دهم. خدایا اینها را که گفتم نه تنها برای خودم بلکه برای تمام دوستان معارفی خود و تمام شیعیان و پاک طینتان  خواستارم.

خدایا محبتی کن و دست ما را بگیر. می دانم که آشنایی با این مقوله نعمت بسیار بزرگی است، خدایا تو را شکر می کنم و می دانم که از این نعمت استفاده کردن و عملاً آن را در زندگی به کار بردن هم نعمت بسیار بزرگتری است.

ای خدای بزرگ من ناتوانم، بسیار ضعف دارم، ظرف وجودم گنجایش این محبت تو را ندارد. خدایا تو کمکم کن و دستم را بگیر تا پیوسته در حال و هوای ظهور مولایم مهدی (عج) باشم.

 خدایا موانع را اصلاح کن و در ظهور مولایمان مهدی(عج) تعجیل بفرما.

 بر محمد و آل محمد صلواتی بفرستیم.